I wrote this poem in Khmer class.
ចម្លាក់
អង្គុយសំកុកលើកៅអី លួចមើលអូនស្រីពេលញ៉ាមបាយ
លួចនឹកលយចគិតបានថែកាយ ជារឿងសោកស្ដាយដែលមិនបាន។
វង្សភ័គ្គរូបស្រីស្រល់ត្រចង់ មុចមូលក្រឡុងដូចកង់ឡាន
អង្គុយសំកុកនៅនឹកស្មាន បានរូមកលយានមកណែណិត។
ស្រមោលស្រមៃឃើញតែស្រី ញើបញ័រហរទ័យរំភើបចិត្ត
ចង់ស្និតចង់ស្នាលចង់នៅជិត ចង់បានវមិត្តថ្នាក់ថ្នមកាយ។
លុងស្នេហ៍ស្រីដកចិត្តមិនបាន ស្ម័គ្រថែនល្យានពំុសោកស្ដាយ
ឌឺដងសម្ដីពាក្យលេបខាយ ស្នេហ៏តែឆោមឆាយគ្មានថ្មីឡើយ។
គិតហើយគិតទៀតចង់សួរស្រី ក្រែងស្រស់ពីសីមានគេហើយ
អង្គុយសំកុកចាំចម្លើយ ចាំដោយបេះដូងលោតដុកដាក់។
ចាំស្រីយូរហើយមិនវាចា ឬស្រីគិតថាខុសវណ្ណ:
ទើបដឹងថាស្រីជាចម្លាក់ ដែលគេបានច្លាកសម្រាប់តាំង។